اگر گناه وزن داشت ؛
هیچ کس را توان آن نبود که قدمی بردارد ؛
تو از کوله بار سنگین خویش ناله میکردی ...
و من شاید ؛ کمر شکسته ترین بودم
اگر غرور نبود ؛
چشمهایمان به جای لبهایمان سخن نمیگفتند ؛
و ما کلام محبت را در میان نگاههای گهگاهمان جستجو نمیکردیم
اگر دیوار نبود ؛ نزدیک تر بودیم ؛
با اولین خمیازه به خواب میرفتیم
و هر عادت مکرر را در میان ۲۴ زندان حبس نمیکردیم
اگر خواب حقیقت داشت ؛
همیشه خواب بودیم
هیچ رنجی بدون گنج نبود ...
ولی گنج ها شاید بدون رنج بودند
اگر همه ثروت داشتند ؛
دل ها سکه ها را بیش از خدا نمی پر ستیدند
و یکنفر در کنار خیابان خواب گندم نمیدید ؛
تا دیگران از سر جوانمردی ؛
بی ارزش ترین سکه هاشان را نثار او کنند
اما بی گمان صفا و سادگی میمرد ....
اگر همه ثروت داشتند
اگر مرگ نبود ؛
همه کافر بودند ؛
و زندگی بی ارزشترین کالا بود
ترس نبود ؛ زیبایی نبود ؛ و خوبی هم شاید
اگر عشق نبود ؛
به کدامین بهانه میگریستیم ومیخندیدیم؟
کدام لحظه ی نایاب را اندیشه میکردیم؟
و چگونه عبور روزهای تلخ را تاب میاوردیم؟
آری بی گمان پیش از اینها مرده بودیم ....
اگر عشق نبود
اگر کینه نبود ؛
قلبها تمامی حجم خود را در اختیار عشق میگذاشتند
اگر خداوند ؛
یک روز آرزوی انسان را برآورده میکرد
من بی گمان
دوباره دیدن تو را آرزو میکردم و تو نیز
هرگز ندیدن مرا
انگاه نمیدانم
براستی خداوند کدامیک را می پذیرفت
دکتر شریعتی
ممنون ازشعر یا بهتر بگم متن زیبای ادبیتون واقعا حقیقت هم همینه.
انسانی که به موفقیت می رسد دیدگان خود را به حقیقت دوخته است.(اسکاول شین)
سلام آقای نیما
ممنون بابت مطلب قشنگتون
من فکر میکنم گاهی وقتا ،بعضی انسان ها آنقدر غرق در خواسته ها و تخیلات خود میشن که گاهی فکر میکنن چیزهایی که در دنیا وجود ندارد ،واقعا هستند و وجود دارد و چیزهایی که وجود دارد و میشه ازشون استفاده کرد ،اصلا وجود ندارد.
دکتر شریعتی میگه:
خواستم زندگی کنم راهم را بستند،خواستم ستایش کنم گفتند خرافات است،خواستم عاشق شوم گفتند دروغ است،گریستم گفتند بهانه است،خندیدم گفتند دیوانه است.
دنیا را نگه دارید میخواهم پیاده شوم.
با تشکر