آهای گالیور نقشه رو رد کن بیاد!»

20 سال پیش زمانی که خیلی بچه‌تر از امروز بودیم، کارتون گالیور یکی از کارتون‌های محبوب من و هم دوره‌ای‌های مثل خودم بود.

در این کارتون که با یک آهنگ زیبا آغاز می‌شد. داستان این گونه بود که کشتی گالیور به صخره‌ای برخورد می‌کند و گالیور و سگ مهربانش با پشتکار فراوان خود را به ساحلی می‌رسانند و به خوابی خوش فرو می‌روند.

حالا نگو این ساحل متعلق به کشوری به نام «لی‌لی‌پوت» است که مردمانی خرد و کوچک دارد و ایشان با دیدن گالیور خیال می‌کنند که این خرس گنده (گالیور را می‌گویم) یک غول است و ادامه‌ی داستان.

در کارآفرینی هم وضعیت یک کارآفرین خیلی به این داستان تخیلی شباهت دارد با این تفاوت که این بار گالیورهای کارآفرین، فکرهای گالیوری و بزرگ دارند اما مردمان دور و بر، فکرهای کوچک ولی‌لی پوتی.

موضوع خیلی ساده است. این تضاد هم داستان را جلو می‌برد هم چاله‌های سر راه را بزرگتر می‌کند و خب پاسخ روشن است، این مساله در برخوردی همیشگی بین 2 طرز فکر همواره با فرسایش و برخوردهایی از سوی فکرهای خرد و لی‌لی پوتی و اندیشه‌های بزرگ و گالیوری روبروست و وای به زمانی که کاپیتان لیچ به اصطلاح زرنگ سر می‌رسد.

کارآفرین (ارزش‌آفرین) هم با این گونه تضادهای فکری روبروست، ایران و خارج هم ندارد. موضوع جهانی است. باور کردن آن هر چند به نظر دشوار است اما به نظر می‌رسد که تفاوت معناداری بین پذیرش ایده‌های نو و فکرهای بکر بین گروه‌های گوناگون در فرهنگ‌های مختلف نیست، دلیل آن هم روشن است؛ ترس، در واقع ترس باعث می‌شود که اندیشه‌ی از دست دادن وضعیت موجود را بر تغییر وضع موجود ترجیح دهیم، این هم تازگی ندارد، هر چند با این اندیشه هم نمی‌توان مخالفت کرد که در بسیاری از کشورها و شرکت‌ها چون دستاوردهای مثبت تغییر را چشیده‌اند به این اندیشه‌ها مثبت‌تر نگاه می‌کنند. اما آنچه هست این که کارآفرینان (ارزش‌آفرینان) هوشیار در جهان از گذشته تا آینده سرانجام، کار خود را انجام داده و گنج گم شده را می‌سازند. (پیدا کردنی نیست، ساختنی است)