شهرت ژاپنی ها در مورد کیفیت کالا مدیون یک نفر آمریکایی به نام دکتر دمینگ است که در سال 1950 توسط ژنرال مک آرتور به ژاپن اعزام شد . دمینگ که متخصص کنترل کیفیت بود به در خواست اتحادیه دانشمندان و مهندسین ژاپنی اصول کیفیت را به ژاپنی ها آموخت . نکته ی مهم در این مورد آن بود که دمینگ به ژاپنی ها یاد نداد که چگونه اتومبیل های بهتری بسازند وی اصول اساسی کنترل کیفی را به آن ها آموخت و یک باور عمیق در آن ها به وجود آورد که تا امروز پا بر جاست و پایه ی عملکرد شرکت های خوب ژاپنی قرار دارد آن باور عمیق این بود :
تلاش بی وقفه و پایان ناپذیر در جهت بهبود روز به روز کیفیت باعث می شود که ژاپن بتواند بازارهای جهانی را از آن خود سازد .
دمینگ به آن ها آموخت که کیفیت این نیست که به استاندارد معینی دست یابیم بلکه کیفیت یک فرآیند دائمی و روزمره است و پایانی برای بهبود کیفیت وجود ندارد وی به ژاپنی ها قول داد که اگر اصول مزبور را به کار گیرند ظرف 5 سال محصولات کیفی ان ها بازارهای جهانی را خواهد گرفت و ظرف 10 الی 20 سال یکی از قدرت های اقتصادی جهان خواهد شد .
خیلی ها در آن موقع دمینگ را دیوانه به حساب آوردند اما ژاپنی ها حرفش را باور کردند و امروزه از او به عنوان پدر معجزه های ژاپن یاد می شود . از سال 1950 به بعد بزرگترین افتخار یک موسسه ژاپنی آن است که جایزه ملی دمینگ را که هر ساله به یکی از شرکت های ژاپنی اعطا می شود نصیب خود سازد .
درسی که از این موضوع می توان گرفت آن است که باورها و عقاید ما در کار و زندگی اثر عمده ای در تصمیم ها و عملکرد ما در آینده خواهد داشت . این موضوع منحصر به صنعت - بازرگانی یا خدمات نیست بلکه به کلیه جنبه های زندگی مربوط می شود . بهبود کیفیت دائمی در روابط شخصی - در داشتن روحیه خوب - در ارتباطات اجتماعی - در سلامت و بهداشت و در مسائل اقتصادی باید شعار ما باشد . باید همواره چشم به جلو داشته باشیم تا بتوانیم کیفیت زندگی خود را بهبود بخشیم .
به راستی وقت چیست و چگونه آن را تعریف و توصیف کنیم اگر بگوییم وقت طلاست . طلا قابل دستیابی است ولی وقت بعد از رفتن هرگز به دست نمی آید . شاید بتوان وقت را چنین تعریف کرد وقت هدیه ای است خدادادی که سعادت هر فرد در گروی چگونه صرف کردن آن است . مواهب دنیا هر قدر فراوان و بی حساب باشد برای استفاده از آن وقت لازم است . اگر نتوانیم از مصاحبت دوستان بهره مند شویم وقت چه فایده ای دارد وقت را نباید تلف کرد . وقت یعنی زندگی . مکرر می شنویم که مردم از نداشتن وقت شکایت می کنند این افراد کمبود وقت را بهانه می سازند در صورتی که اراده و تصمیم عمیق برای چگونگی استفاده از وقت را ندارند . گروهی دیگر از انبوه کارهای خود اظهار ملالت می کنند اینان نیز به راه خطا می روند باید برنامه ریزی داشت و کارها را طبق اولویت بندی خود انجام داد تا خسته و ملول نشد . زندگی یعنی وقت و وقت یعنی زندگی . با وجود این چرا در تلف کردن وقت خود که هر روز آن بخشی از زندگیست اسرار داریم اگر به زندگی علاقه داریم باید ارزش وقت را بدانیم .
دو عاملی که می تواند موجب اتلاف وقت شود :
اول آنکه انسان دارای هدفی که در آن جهت سعی و تلاش کند نباشد .
دوم اینکه انسان دارای هدف معین باشد اما آن را فاش نکند و در نتیجه برای رسیدن به آن کاری انجام ندهد بنابراین انگیزه و هدف دو عاملی است که می تواند انسان را در تنظیم وقت برای زندگی خود یاری نماید . دقایق عمر مانند گل هستند هر کدام از این گل ها وقتی شکوفا می شوند آن ها را بچینید تا از بین نروند چون پس از آن گل های دیگری شکوفا می شوند .
هر چه می خواهید از امروز بخواهید
چند سال پیش وقتی خیلی مریض بودم و هر چی دکتر می رفتم هیچ دکتری نمی فهمید که چه بیماری دارم . طبق معمول هر روز که دکترا برای آزمایش های مختلف می فرستادنم رفتیم به یه آزمایشگاه که دکتر معرفی کرده بود . وقتی توی نوبت نشسته بودیم چشمم افتاد به یه تابلو که با خط نستعلیق این بیت شعر روش نوشته شده بود
زیبد که ز درگاهت نومید نگردد باز
آنکس که به امیدی بر خاک درت افتاد
وقتی این شعر رو خوندم دلم لرزید از اون روز به بعد فقط از خدا خواستم که یه جوری حالم بهتر بشه یا اینکه دکترا بتونن تشخیص بدن چه بیماری دارم . دفعه ی بعدی که رفتم آزمایشگاه اون بیت شعر رو روی کاغذ نوشتم .
نمی دونم چرا ولی خوشحال بودم وقتی جوابو گرفتم و به دکتر نشون دادم دکترا گفتن تقریبا متوجه شدیم فقط باید یک هفته تو بیمارستان باشی تا مطمئن بشیم .
همه این حرفا رو که گفتم که بگم هر وقت مطلبی یا قطعه شعری هر جا دیدین ساده ازش نگذرین شاید همون مشکلتون رو حل کنه یا راهنمای زندگیتون باشه .